අපේ බබා - 8 වන මාසය

ඔන්න මේ අවුරුදු අරුමැක්කේ අපේ බබාගේ 8 වැනි මාසෙත් ගෙවුනා නොවැ. කියන්න කාරණා බෝමැයි. ඉතින් කියමුකෝ එහෙනම් මෙන්න මෙහෙම කෙටියෙන්.

හරියටම අප්‍රේල් 20 වැනිදා වෙනකොට බබාට මාස 8යි. මාර්තු මාසේ 20ට කලියෙන් පිරිත් කියන්න ලැබීම ගැන අප මෙන්ම අපේ දෙමාපියන්ද බොහෝ සේ සතුටුවූහ. එය මගේ බිරිඳටද යම් අස්වැසිල්ලක් වූයෙන් ඇයද සතුටින් කාලය ගත කළාය. වෙනදා මෙන්ම මාර්තු ගෙවී අප්‍රේල් මාසය නොහොත් අවුරුදු මාසය එළඹෙන්නට විය. අප්‍රේල් මාසයේ මුල් සතියේ ඇගේ මාසික සායනය වූයෙන් එහි ගියේ නංගී සමගය. ඒ වන විටත් මා රාජකාරී කරමින් සිටි අතර පසුදින අප අපගේ වෛද්‍යවරයා හමුවීමට යොදාගෙන තිබුණි. එම නිසා රාජකාරී අහවර වී රාත්‍රී කාලයේ ඇගේ නිවසට ගොඩ වූයෙමි. සැමදා මෙන්ම ඇගේ ආදර සිනාව මගේ විඩාව එලවා දමන්නට විය.

"උඹට කොහෙන්ද හයියක් මගේ මිනිහගේ ඇඟේ නගින්න තරම් මං ඉන්නකල්" වැනි සිතිවිල්ලක් ඈ තුල නොවූවා වන්නට බැරිය.

කෙසේ හෝ නිවසට ගොඩ වී රාත්‍රී ආහාරයෙන් පසුව ඈ සුපුරුදු පරිදි මගේ ඔඩොක්කුවේ පහස සොයා ඇල වෙන්නට විය. රූප පෙට්ටියේ වෙළඳ දැන්වීම් අතරින් පුංචි නාට්‍ය කැබැලි පෙන්වුවද ඒවා කිසිත් ගනන් නොගෙන ඈ මගේ කණ් ගොඩ කරන්නට විය. සතියක් තුළ එක කරගත් වල් පල් සියල්ල එකිනෙක ඇද දමන්නට විය. ඒවා රසබර වුවත් නැතත් ස්වාමියකුගේ පරම යුතුකම ලෙස මා හැඳින ගත් එක් ගුණාංගයකට ගරු කරමින් මා ඒවා සඳහා අඩුම තරමේ "ආ... එහෙමද.. ඉතින්... ඔව් ඔව්.." යන වදනින්වත් පිළිතුරු දෙමින් අසා සිටියෙමි. මෙය ඇයට මහත් රුචි ගෙන දෙන්නක් බැව් මා බොහේ කලෙකට ඉහතදී දැන  සිටීම මාගේ භාග්‍යයක් ලෙස මා දකිමි.

"මේ ඒක නෙමෙයි... අද අර මිඩ් වයිෆ් කිව්වා මගේ බර වැඩි වෙලා නෑ කියලා..." ඇය කීවාය.

"ඒ මොකද ඒ..."

"අනේ මංදා.. මම ඉතිං කනවනේ..."

"බොරු නේද.... කන්නේ නැතුව ඇති... නැත්නම් බර වැඩිවෙන්න ඕනේනේ... මෙන්න පුතේ.. අම්මා කන්නේ නෑ..."

කියමින් මම බොරුවට චෝදනා කරමින් ඇගේ උදරය පිරි මදින්නට වූයෙමි. ඇය මහත් වූ ආඩම්බරයෙන් එය බලා සිටින්නට විය. "ඔබ වෙනුවෙන් මගේ උතුම්ම තෑග්ග මෙලෙස මා රකිමි පණ සේ" කියා ඈට සිතෙන්නට ඇත. ඈ මගේ ඔඩොක්කුවෙන් කෙලින් කර මා ඇයව සිප, උදරයට කණ තබා කිසියම් ශබ්දයක් ඇසේදැයි බැලීමට උත්සාහ කෙළෙමි.

"ඩෝං" ගාලා පුතා දුන්නා නේද පයින් පාරක් මගේ කණට.

"අනේ අනේ තාත්තට එහෙමද සලකන්නේ.... ?" මම කීවෙමි.

"අනේ ඔයාටනම් එක පාරයි. අයියෝ මෙයා එක්ක බෑ.. ඔන්න... ඔය.... හරියට දඟයි. ඔයා වගේම නැතෑ..

මට ඉතින් දැන් දෙන්නෙක් නල වෙන්න වෙයි හෙට අනිද්දා ඉඳලම... අම්මෝ...."

මෙන්න මේ වගේ සොඳුරු මතකයන් අතරට අපේ බබා පැමිණීම අපි ආසාවෙන් රස වින්ඳෙමු. පසු දින අපි වෙදා වෙත ගියෙමි. එහිදී මනරම් සිදුවීමක් සිදුවිය.

වෙනදා මෙන්ම වෙදදුරා වේලාව වරදවා පැමිණියේය. අපි අංක පිළිවෙලට ඔහු වෙත ගියෙමු. රැජිණගේ පරීක්ෂා කිහිපයකට පසුව මෙසේ කියන්නට විය. 

"පුතා බබා පොඩ්ඩක් පොඩීනේ... වතුර මදි වෙලා... "

"අනේ සර්, ගොඩාක් පොඩිද?...."

"නෑ නෑ... ඔය බය වෙනවනේ... සතියක් විතර පරක්කුයි... බොහොම පොඩි එකක්... "

"අපි බලමුකේ ස්කෑන් කරලා...."

දැන් රැජිණගේ මූණ දෙක වෙලාය. මා හනිකට ක්‍රියාත්මක වීමි. අමාරුවෙන් හිත හදාගෙන ස්කෑනීන් කාමරයට ගියෙමු. මෙහිදී වෙදදුරා පරිගණක තිරය අපට පෙන්වමින් එක එක දෑ විස්තර කරන්නට විය.

"මේ තියෙන්නේ හාර්ට් එක.. දැක්කද?"

ආ... ඔව් ඔව්...

"මේ තියෙන්නේ ඩේට් එක. සතියක් පරක්කු වෙලා.. මම කිව්වේ... හරිනේ..."

ම්...ම්ම්....

එක්වරම වෙදා රැජිණ දෙසට හැරී මෙසේ විමසන්නට විය.

"මෙන්න මේ වගේ එකක් ගෙදරදී දැකලා තියෙනවද? "

ඔහු පෙන්වමින් සිටියේ අපේ බබාගේ කුරුල්ලාය.

තිරය හරියට නොපෙනුන නිසා ඇය ""මට පේන්නේ නෑ..." කීවාය....

"වෙන්න බෑ.... හොඳට බලන්න.... මේ වගේ එකක් දැකලම තියෙන්න ඕනේමයි..."

"අනේ... හික්ස්..."

මෙසේ කියමින් ඇය ලැජ්ජාවෙන් ඇඹරුණාය. දැන් අපේ බබා අහවරය. ඔහු දැන් අපේ පුතා වෙලාය. කුරුල්ලා හොඳටම පැහැදිළිය.

අපේ සිත් සතුටින් පිරී ඉතිරී ගොසිනි. හනිකට රෝහලෙන් පිට වූ අපි දෙදෙනා මෙය සැමරීමට පුරුදු විදියටම චොකලට් ගත්තෙමු.

ඒ අතර නොයෙකුත් පෙම් කතා කියමින් අපි විවෙස බලා පිය මැන්නෙමු.