ටික කලක සිටන් මා අමතක වන බව දැනුනා - විචාරය

ටික කලක සිටන් මා අමතක වන බව දැනුනා
අද මට නොදැනිම මගේ දෙනෙතට කඳුළු පිරෙනවා
පිපි මලක් එලෙස මහා වන මැද පරවී යනවා
ලංවී සිටි ඔබ මාගෙන් ඈතට ඉගිලෙනවා

දුක සෝකය මාහට නම් පුරුදුයි හැමදාම
ආදර වදනින් මාහද පෙලුවේ ඇයි මෙලෙස
සමුගන්නට නම් අහිමි වූ ආදරයෙන් මෙලෙස
ඉවසම්ද මා කෙසේ සොඳුරියේ මේ දුක කෙලෙස

මා ඔබ ගැන අහිතක් නොසිතමි මින් කිසිදාක
ඔබ තුටින් සිටීනම් මට සැපතකි හැමදාම
ආදරයක ඇති වේදනාව දැනෙනවු දාක
සිහිවෙයිද මගේ සොඳුරියේ බිඳුවක් යලි මතක

- චන්ද්‍රසේන හෙට්ටිආරච්චි -

වස්සානය, ගිම්හානය සරත් හා සිසිරය යන සෘතු හතරට අමතරව ආදරයද ලොව වෙනස් සාධකයක්ය. එලෙසම මෙම සෘතු හතරට සමානවම පෙම්වතාගේ ජීවිතයද ගෙවී යන්නේය. වස්සානයේදී හමුවන ඇය සිසිරය සමගම යන්නට යයි. පෙම්වතිය පලායන්නට සැරසෙන මොහොතේ පෙම්වතාට එය දැනෙන්නේ ඔහුගේ මුළු ලෝකයම බිඳ වැටුනා ලෙසය. මෙන්න මෙවැනි ඉතාමත් දුක්බර මොහොතකදී ගැටගැහුනු වදන් පෙලක් ගීතයකට නැගුනු අයුරුන් මට මෙම කවි පෙල හැඳින්විය හැකිය.

සුනිමල්ගේ පියා ඔහුට අහිමිවූයේ ඔහු කුඩා අවධියේදීමය. අම්මා සමග ඉතා දුක්බර දිවියක් ගතකල සුනිමල් ජීවිතය ගැටගහත්තේ ගඟේ ඔරු පැදීමෙන් හම්බකරගත් සොච්චමෙනි. කොතරම් දුප්පත්වුවත් ඔහු සිතිවිලිවලින් පෝසතෙකි. සැම පෝයකටම පන්සල් යන ඔහු ජීවත්වූයේ ගමේ කිසිවකුට කරදරයක් නොවන පරිද්දෙන් සතුටින්ය. මේ කාලයේදීම ඔහුට ගමේ පාසලට ආ අලුත් ගුරුවරියක්වන නන්දාව මුනගැසෙන්නේය. ඇයට සිත් බැඳ ගන්නා සුනිමල් එය නොපවසන්නේ ඇය තමාට වඩා උගත් වැදගත් තැනැත්තියක්වීම නිසාය. කෙසේ හෝ නන්දාටද සුනිමල් කෙරේ ආදරයක් ඉපදී දෙදෙනා ආදරයෙන් එක් වන්නේ නන්දාගේ බලපෑම නිසාමය. සති අන්තයේ සුනිමල් නන්දා කැටුව ගඟේ උඩහට ඔරු පැද ඇයට කිසිදා නොදුටු සිත්තම් වෙන්වන්නට විය. මෙලෙස සුනිමල්ගේ වසන්න කාලය ගෙවෙන්නේය.



මේ අතරතුරේ ගමේ පාසලට අලුත් ගුරුවරයෙකුවන වසන්නතද පැමිනෙන්නේය. සුනිමල්ගේ වස්සයානය ගෙවී ඉවර වෙන්නට ආසන්නබව ඔහු දැන ඉන්නනට නැත. නන්දාගේ සිත කෙමෙන් සුනිමල් වෙතින් වසන්නත වෙතට ඇදෙන්නේ නන්දාටද හොරෙන්මය. සැමදා පාසල්යාමට පෙර ගං ඉවුරට ගොස් සුනිමල්ට අතවනා යන නන්දාට එය කෙමෙන් අමතක වන්නේය. සති අන්තවල ගඟදිගේ ඉහලට යෑමට ඇයගේ දැන් වැඩි මනාපයක් නැත්තේය. නනදාගේ මෙම වෙනස සුනිමල්ට තදින්ම දැනෙන්නට විය. එක් දිනයකදී නන්දා සමග ඔරුව පදිනා අතර මෙලෙස ගයන්නට විය.


ඔයාට මාව දැන් එපා වේගෙන නේද එන්නේ? ටික කාලෙක ඉඳලා මට එහෙම දැනුනා.

අනේ එහෙම එකක් නෑ. ඔයාගේ විකාර.

ඔයාට මතකද අපි ඉස්සරලම හමබවෙච්ච දවස?

අනේ මට හරියට මතක නෑනේ, අර සල්පිල දවසෙදිද කොහෙද නේද?

නෑ අනේ, ඔයා අම්මත් එක්ක පන්සල් ආපු දවස අර පෝය දා පන්සලේ පිංකමක් තිබුනේ…

අහ්! මතක් උනා, මොකෝ මේ එකපාරම…

නෑ නෑ නිකං… මට එව්වා මතක් වෙනකොට හරිම ආසයි.

අපි කොච්චර ආදාරයෙන්ද හිට්යේ?

හිටියේ කියන්නේ දැන් ඔයාට මාව එපාවෙලා නේද? මට හිතුනා. ඔයා ඕන බම්බුවක් කරගන්න. මීට පස්සෙ මාත් එක්ක කතා නොකලට කමක් නෑ..

කියමින් නන්දා ඔරුවෙන් පිටව යන්නේ සුනිමල් ගැන අබමල් රේනුවක් තරම්වත් නොසිතාය.

මෙය සිදුවන්නට යනබව දැනසිටි සුනිමල් මෙලෙස කියන්නේය. “ටික කලක සිටන් මා අමතක වන බව දැනුනා…” සුනිමල්හට දුක ශෝකය යන්න කුමක්ද කියා අමුතුවෙන් කියා දිය යුතු නැත. නමුත් මෙම වේදනාව ඒ සියල්ල්ටම වඩා වැඩි බවත් එය කෙලෙස ඉවසා සිටිමිද කියාද මීළඟට නන්දාගෙන් මෙසේ අසයි. “දුක සෝකය මාහට නම් පුරුදුයි හැමදාම… ඉවසම්ද මා කෙසේ සොඳුරියේ මේ දුක කෙලෙස”

නමුත් සුනිමල් සිය මුළු හදවතින්ම නන්දාට ආදරය කලේය. එමනිසා ඔහු පත්න්නේ ඇයගේ සුඛවිහරනයයි. කිසිදු අහිතක් නොසිතන සුනිමල් ඔහුගේ දුක වේදනාව හා අමිල ආදරය ඇයට කිසියම් දවසක ආදරයේ වේදනාව දැනුනුහොත් එදවස හෝ සිහි වේවිද කියා ඇයෙගෙන් මෙලෙස විමසා සිටියි.. ” මා ඔබ ගැන අහිතක් නොසිතමි මින් කිසිදාක… සිහිවෙයිද මගේ සොඳුරියේ බිඳුවක් යලි මතක”