අපේ බබා - 6 වන මාසය

කාලය ගෙවිලා ගියා පුදුම වේගයකින්. පසුගිය රසට ඉවීමේ මැතිවරණය නිසා කාර්යය බහුල මාසයක් ලෙස පසුගිය මාසය නම් කළ හැකිය. එම මැතිවරණය කිසිදු වංචාවකින් තොරව සිදුවූවත් ඡන්ද දායකයෝ විසින් ගෙන ගිය අන්තර් ක්‍රියාදාමයන් හමුවේ බිඟුලන්තයේ අනෙකුත් ක්‍රියාවන් තරමක අඩ පණ වී තිබූ බවද පවසා සිටිනු කැමැත්තෙමි. කෙසේ නමුදු ඔවුන්ගේ සහභාගීත්වයට මාගේ අවංක ස්තුතිය පුද කර සිටින අතර ජනවාරි 20 වැනිදා සිට පෙබරවාරි 20 වැනිදා දක්වා කාලයේ අපේ බබාගේ කතාව මෙලෙස ලියා තබනු කැමැත්තෙමි.

පෙබරවාරි 20 වැනිදාන් ගෙවී යන්නේ අපේ බබාගේ 6 මාසයයි. දැන් එයා ලොකු බබෙක්. මේ මාසේ ඉවර වෙන්න කලින් පිරිත් කියන්නත් තියෙනවා. මෙන්න මගේ නෝනට එක පාරම දළදා මාලිගාවේ යන්න ආසාවක් ඇති උනානේ. ජනවාරි මාසේ අන්තිමට වාගේ. ඔන්න දවසක් මම රැකියාව අහවර කරලා ගෙදර ආවා. සුපුරුදු විදියට අපි රෑ කෑම අරගෙන රූප පෙට්ටිය දා ගත්තා. වෙළඳ දැන්වීම් අස්සෙන් පුංචි පුංචි නාටක කෑලිත් යනවනේ. ඔහොම බල බල ඉන්නකොට මෙයා එක පාරම මගේ උරහිසට ඔළුව තියා ගත්තා පොඩ්ඩක් ඇල වෙන්න.

"එන්න, මෙතන තියා ගන්න" කියලා මම ඔඩොක්කුව හදලා කතා කළා.
"කමක් නෑ. මෙහෙම හොඳයි. නැත්නම් බඩ තැලෙනවනේ..."

කියලා බිරිඳ කියනකොට මට හිතුනේ එයා කොච්චර හිතනවාද බබා ගැන කියලා.
සමහර වෙලාවට එකම ඉරියව්වෙන් ඉන්නවා ගොඩාක් වෙලා. බඩ තද කරගෙන නිදියන්න නෑ. හිර ඇඳුම් ඇදින්නේ නෑ. අඩි උස සපත්තු දාන්නේ නෑ. කෑම බීම ගැන හරිම පරිස්සම්. හැම ඉරියව්වක්ම හරිම පරිස්සමින් කරන්නේ. පැය කිහිපයක් දඟලන්නේ නැති උනොත් හරියට කලබල වෙනවා.
අනේ අම්මා කෙනෙක් දරුවකුට තියෙන ආදරය නේද? කියලා මට හිතුනා.
උපදින්න කලින් ඉඳලාම ආදරය ලැබෙන්නේ අම්මාගෙන් කියලා මම කලින් ලිපියකත් ලියලා තියෙනවා.ඉතින් ඒ කතාව කොච්චර ඇත්තද කියලා ආයෙත් මට පසක් උනා.

ආ.. ඉතින් මගේ නෝනා මෙහෙම පොඩ්ඩක් ඇතිල්ලෙන්නේ මොනවා හරි කියන්න කියලා මට හිතුනත් මම ඒක එච්චර ගණන් ගත්තේ නෑ. මොකද හැමදාම වගේ ඔය රූප පෙට්ටිය දා ගත්තාම එයා කම්මලිකමටයි ආසාවටයි පොඩ්ඩක් මගේ උරහිසේ හරි, උකුලේ හරි ඇල වෙනවා. (ගොඩාක් වෙලාවටනම් ආසාවට තමා ඒක කරන්නේ.)



මේ සෙනසුරාදා අපි මොකද කරන්නේ? එයා ඇහුවා.
ම්... මුකුත් නෑ. හොඳට නිදියනවා ඇරෙන්න... කියලා මම හිනාවෙවී කිව්වා.
මේ... ඒක නෙමේ.. අපි යමුද පන්සල්...
අහ්.. හරි හරි... ඒක හොඳයි.... කොහේ පන්සලටද යන්නේ අපී....
නුවර යමුද.... ෆැකල්ටිය පැත්තේත් ගිහින් එන්න පුළුවන්නේ.... කියලා ඔන්න මට අදහස දැම්මා හිමීටම.

ඉතින් මම කොහොම බෑ කියන්නද? ඔන්න මාත් එකඟවුනා නුවර දළදා මාලිගාවට යන්න. අපි දෙන්නා කෝච්චියේ නුවර ගිහින් දළදා මාලිගාවත් වැඳ පුදාගෙන ඉරිදා ආපහු ආවා කිසි කරදරයකින් තොරව. හැබැයි අපේ බබා නම් එකසිය ගානට දැඟලුවා. ඒත් බලන්නකො මාලිගාවේදී කිසිම සද්දයක් නෑනේ. අගේට ඉන්නවා. අපි දෙන්නම හරිම ආසා කරන තැනක් තමා මාළිගාව. කැම්පස් ඉන්න කාලේ මාස කිහිපයකට වරක් එනවාමයි.

මේ මාසේ තව වැදගත් දෙයක් විදියට කියන්න තියෙන්නේ මගේ නෝනා පටන් ගත්තා පොඩි පොඩි මල්, කුරුල්ලෝ මහන්න. අපේ බබාගේ කොට්ට කවරවලට. පුංචි පුංචි කුරුල්ලෝ, තාරාවෝ, මල් පොකුරු, හාවෝ.... ඔය නානාප්‍රකාර මෝස්තර දම දමා මහනවා හිටු කියලා. (ඔයාලා ළඟ ලස්සන පොඩි මෝස්තර තියෙනවානම් ඉතින් දෙන්න ඕනෑ හරිද... ) කොට්ටවලට් පුළුන් එකතු කරන වැඩේ නම් නැන්දම්මා බාර ගත්තා. ඒක හරිම ඇණ වැඩක්නේ...


අපේ බබා නම් දැන් චන්ඩියෙක්. හිටපු ගමන් දෙනවා හොඳ පා පහරවල් නෝනට ඉවසන්න බැරි වෙන්න. සමහර වෙලාවට නම් කිති වගේලු. බඩ ඇතුලේ එහෙ මෙහේ යනකොට එහෙම. සමහර වෙලාවට මට යාන්තමට බබාව අහුවෙනවා. අනේ ඒ "මගේ" කියලා දැනෙනකොට ඉවසන්න බෑ. අපේ දරුවා....


අපිට සෙනසුරාදා රෑ නවාතැන් පහසුකම් ඔක්කොම ඉන්දික කියලා මගේ හොඳම යාළුවෙක්ගෙන්. එයා ගැන ලියන්න අමතක උනානේ. එකත් හරි ඕං දැන්. :)

පිංතූරය